Filtry: osiedle Warszawy w dzielnicy Ochota

Filtry to jedno z osiedli warszawskiej Ochoty. Filtry zlokalizowane są pomiędzy: ul. T. Chałubińskiego i al. Niepodległości od wschodu, Al. Jerozolimskimi od północy, ulicami: Raszyńską i Żwirki i Wigury od zachodu i ul. S. Batorego.

W skład Filtrów wchodzi jeszcze Kolonia Staszica – urokliwe osiedle pomiędzy ulicami: Wawelską i Filtrową, którego budowa rozpoczęła się w I poł. lat 20. XX w. Był to pierwszy duży zespół mieszkaniowy międzywojennej Warszawy.

ulica Filtrowa, w tle ogrodzenie stacji filtrów

Za odnowionym niedawno ogrodzeniem, między Koszykową, Krzywickiego Filtrową i Raszyńską, rozciąga się ogromny teren Centralnej Stacji Filtrów. To najpiękniejszy i najlepiej utrzymany zabytek XIX-wiecznej architektury przemysłowej w Warszawie - od kilku lat kandydat na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Hala filtrów powolnych

Inicjatorem budowy filtrów był prezydent Warszawy gen. Sokrates Starynkiewicz. Projektantami - Anglicy: William i jego syn William H. Lindleyowie - autorzy podobnych rozwiązań w kilku miastach zachodnioeuropejskich. Przy budowie wykorzystano najnowocześniejsze ówczesne rozwiązania techniczne. Pod zielonymi trawnikami kryją się podziemne grupy filtrów powolnych. Ceglane komory nakryte są sklepieniami żaglowymi wspartymi na pięknych granitowych filarach. Całość przypomina wnętrze wielonawowej gotyckiej budowli (każda grupa kryje siedem zbiorników). Tutaj woda oczyszcza się, przepływając powoli przez warstwy filtracyjne.

Filtry Lindleya

Wieża ciśnień na terenie filtrów

Alegoria czystości na budynku filtrów pośpiesznych (lata 30. XX w.)

Kościół Bl. Alojzego Orione, przy Lindleya 12 (róg Nowogrodzkiej)

Kieszonkowa neogotycka budowla z cegły jest dawną świątynią Szpitala Dzieciątka Jezus i powstała przed 1901 r., a jej twórcą jest architekt Józef Pius Dziekoński. Obecny kształt z wieżą uzyskała w 1925 r. Kościół miał niegdyś do pary swój architektoniczny odpowiednik w ceglanej cerkwi prawosławnej stojącej po drugiej stronie nieistniejącego już głównego gmachu szpitalnego. Po wojnie świątynię przejęli księża orioniści.