(zobacz takze https://zielonamapa.waw.pl/)
Ogród Saski
Jest zachowanym elementem największego założenia urbanistycznego Warszawy, barokowej Osi Saskiej. Jako przylegający do rezydencji monarszej - pałacu Saskiego - był ogrodem królewskim. Założony w latach 1666 – 1671 wg projektu Tylmana z Gameren. W XVIII w. został przebudowany w stylu barokowym. 17.V.1727 roku król August II Mocny otworzył go dla szerokiej publiczności. W XIX w. uległ kolejnej przebudowie, tym razem w stylu krajobrazowym. Przez dwa stulecia odgrywał rolę letniego, wytwornego salonu stolicy.
W ogrodzie zachowało się 21 barokowych rzeźb z XVIII wieku, wykonanych w piaskowcu m.in. przez Jana Plerscha. Przedstawiają one alegorycznie dziedziny sztuki i nauki, m.in. malarstwo, rzeźbę, medycynę, matematykę, a także twórczość, chwałę oraz pory roku. Jednym z bardziej znanych obiektów ogrodu jest wodozbiór, rotunda stanowiąca kopię świątyni Westy w Tivoli., pamiątka po pierwszych wodociągach warszawskich, zaprojektowanych przez Henryka Marconiego. Henryk Marconi zaprojektował również fontannę ogrodową. Uruchomiona w 1855 roku, funkcjonuje obecnie, choć wymaga renowacji. Na obrzeżu parku znajduje się pomnik Stefana Starzyńskiego, od 1934 r. prezydenta Warszawy, a przy końcu głównej osi kompozycyjnej, zachowanej z pierwszego założenia, umieszczona została tablica poświęcona Warszawiakom poległym podczas II. Wojny Światowej. Okrojony przez wojnę i powojenną odbudowę Ogród Saski ma obecnie 15,5 hektara powierzchni. Jest to park, który przyciąga rzesze spacerowiczów z całej Warszawy, zwłaszcza w niedziele, gdy odbywają się koncerty orkiestr wojskowych, a także podczas uroczystości przy Grobie Nieznanego Żołnierza, projektu Henryka Grunwalda. (
więcej)
Ogród Krasińskich
Związany z pałacem Krasińskich, powstał w 1676 r. jako ogród przypałacowy, w stylu barokowym, na powierzchni 3,4 ha. Był największym ogrodem w Warszawie do czasu założenia Ogrodu Saskiego. Pierwszym jego właścicielem był Jan Dobrogost Krasiński. W 1766 roku został udostępniony publiczności. Od tego czasu był wielokrotnie przebudowywany i aranżowany. Od czasu prac trwających w latach 1891 – 1895 wg projektu Franciszka Szaniora (Głównego Ogrodnika Warszawy) zachowuje styl krajobrazowy. Po wojnie został poszerzony i obecnie zajmuje powierzchnię 11,8 hektarów. W 1965 r. wpisany do rejestru zabytków. Najstarsze okazy znajdujące się w parku, a pochodzące z końca XIX – wieku to: miłorząb dwuklapowy, orzech czarny, leszczyna turecka i skrzydłorzech kaukaski. (
więcej)
Ogród w Wilanowie
Ogród pałacowy obok rezydencji podmiejskiej króla Jana III Sobieskiego z II poł. XVII wieku, gdzie „pan z panią chodzili, kiedy chcieli zapomnieć o troskach i wielkim myśleniu”. Wzorowany na rozwiązaniach włoskich i francuskich, przetrwał do dziś, choć wiele jego składników jest zrekonstruowanych i przekształconych.
Ogród w Wilanowie został skomponowany na wspólnej osi z pałacem. Jego cześć centralna, związana ściśle z rezydencją, ma charakter „ogrodu włoskiego”. Nawiązuje, podobnie jak pałac, do form antycznych, renesansowych i barokowych. Dwa jego poziomy rozdziela ceglany mur, a łączą kamienne schody, usytuowane na głównej osi założenia ogrodowego. Mur oporowy i schody zdobione są balustradą zwieńczoną rzeźbami czterech pór roku oraz alegorycznymi przedstawieniami czterech etapów miłości, którymi są: Lęk, Pocałunek, Zobojętnienie, Zwada. Pod schodami kryje się grota i piwnice. Na górnym tarasie, do połowy XVIII w. znajdowały się murowane altanki z zielono – złotymi daszkami. Na tarasie pałacowym utworzono bogaty parter o układzie geometrycznym, z trawnikami, bukszpanowymi obwódkami i fontannami. Dolny ogród, poza równie pięknymi parterami, bogaty jest w stary drzewostan złożony z grabów, lip, jesionów, topól nadwiślańskich, z domieszką wiązów, oraz strzyżone szpalery. Do jeziora prowadzą skośne i prostopadłe dukty, tworzące charakterystyczne prześwity i osie widokowe. Po drugiej stronie jeziora umieszczona została neogotycka brama wg projektu H. Marconiego (1846 r.)
Pozostałe części ogrodu to: Ogród Kwiatowy (z XIX w. założony przez P. Podczaszyńskiego), Park angielsko – chiński (w stylu krajobrazowym, romantycznym, wg projektu Sz. B. Zuga), Ogród przy północnym skrzydle (z „Gajem Akademosa”), Ogród przy Oranżerii (dwuczęściowy ogród ozdobny) oraz Park angielski (założony w latach 1799-1821 r. przez St. Kostkę Potockiego). W ostatniej części znajduje się duży budynek pompy wg projektu Marconiego z 1852 r. Koncepcja parku angielskiego, z szerokim wykorzystaniem walorów wodnych w jego kompozycji, przyniosła mu w ubiegłym stuleciu sławę jednego z najpiękniejszych „ogrodów wodnych” Europy. Obecnie, w dawnej ujeżdżalni mieści się Muzeum Plakatu, a w oranżerii ekspozycja rzemiosła artystycznego.
Park Łazienkowski
Jest największym i najpiękniejszym parkiem Warszawy, a także jednym z najpiękniejszych zespołów pałacowo-parkowych w Europie. Został założony w latach 70. XVIII stulecia na terenie dawnego zwierzyńca. Pierwotnie jego ośrodkiem był Zamek Ujazdowski, niegdyś rezydencja królewska, miejsce, gdzie stał gród starszy niż sama Warszawa. Obecnie Zamek Ujazdowski jest wyłączony z Łazienek i mieści Centrum Sztuki Współczesnej.
W kilka lat po powstaniu park Łazienki przekształcony został w modny wówczas park krajobrazowy i zapełniony pawilonami, altanami i rzeźbami. Dawną Łaźnię przebudowano na pałac Na Wodzie - letnią rezydencję króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wydłużono kanały i stawy, zbudowano kaskadę i mosty. Powstało niezwykłe założenie ogrodowe, którego współtwórcą był sam król Stanisław August Poniatowski.
Od lat zespół klasycystycznych budowli Łazienek z pałacem Na Wodzie, Starą Pomarańczarnią, teatrem Na Wyspie i pałacem Myśliwskim należy do najwybitniejszych dzieł architektury polskiej.
W 1818 roku w wydzielonej części parku dla potrzeb Uniwersytetu Warszawskiego założono Ogród Botaniczny. Jednym z tłumniej odwiedzanych miejsc w parku jest pomnik Fryderyka Chopina, u którego stóp w letnie weekendy odbywają się koncerty muzyki wielkiego kompozytora. Park Łazienki zajmuje obszar 76 hektarów. Zarząd Oczyszczania Miasta opiekuje się Łazienkami Północnymi - częścią o parku o powierzchni 15,6 hektara, położoną w bliskości Zamku Ujazdowskiego. U stóp pomnika Fryderyka Chopina odbywają się koncerty pianistyczne, a na estradzie przy Starej Pomarańczarni "Koncerty pod Lipą".
Ogrody Zamkowe
Ogrody rozciągają się między Zamkiem a Wisłą, na stromej skarpie i u jej podnóża, na powierzchni 5,8 hektarów. Ukształtowane w przeciągu niemal 600 lat, zachowały elementy sztuki ogrodowej z różnych epok. Od 1991 roku prowadzona jest ich rekonstrukcja. Projekt przewiduje ulokowanie ogrodów na trzech poziomach. Na najwyższy powrócił geometryczny ogród z epoki dynastii Wazów. Na środkowym, położonym nad Arkadami Kubickiego, wytyczony będzie wiszący ogród z XIX wieku, najniżej, na poziomie Wisłostrady, zrekonstruowany zostanie geometryczny układ z lat międzywojennych. Ogród należy do Zamku Królewskiego i jego rekonstrukcja prowadzona jest z funduszy Zamku Królewskiego.
Park Skaryszewski
Jest drugim, po Łazienkach, największym parkiem Warszawy. Założony w latach 1906 - 1922 przez Franciszka Szaniora, ówczesnego dyrektora ogrodów miejskich, jest przykładem parku modernistycznego. Aż do wybuchu II wojny światowej nosił imię Ignacego Jana Padarewskiego. Po wojnie przemianowano go na park Skaryszewski, a w 1980 roku przywrócono mu imię patrona. Rosnące w parku drzewa i krzewy reprezentują rekordową wśród warszawskich parków liczbę gatunków. Park słynie z pięknych rzeźb, wkomponowanych w zieleń (m.in. Tancerka, Kąpiąca się), pomnika lotników brytyjskich zestrzelonych nad Warszawą w 1944 roku oraz z dwóch malowniczo połączonych stawów. Od kilku lat czynione są wysiłki mające przywrócić parkowi dawną świetność. Stałych miłośników mają wakacyjne imprezy kulturalne w muszli koncertowej. Na przystani wodnej można wypożyczyć kajaki i rowery wodne. Park ma powierzchnię 50 hektarów. Latem w muszli koncertowej w parku odbywa się wiele koncertów, zwłaszcza w sobotnie i niedzielne popołudnia. (
więcej)
Park Praski
Do 1916 r. zwany „Parkiem Aleksadryjskim”. Założony na terenach dawnych fortyfikacji napoleońskich, zniszczonych w latach 1808 – 1811. Projekt parku opracował Jan Dobrowolski, kierownik Ogrodu Krasińskich, a potem Ogrodu Saskiego. Park w stylu geometryczno -krajobrazowym został założony w latach 1865 – 1871 i otwarty dla szerokiej publiczności już w 1871 roku. Na terenie parku znajdowało się wiele urządzeń rozrywkowych, były kawiarenki i cukiernie, a 1903 roku przy wejściu stanął Teatr Praski. W 1928 roku park powiększono, a w jego części, na powierzchni 12 hektarów, założono Ogród Zoologiczny. Dziś Miejski Ogród Zoologiczny ma powierzchnię 40 hektarów, a park Praski 18,5 hektara.
W latach 90. w miejscu istniejącej kiedyś, spalonej drewnianej muszli koncertowej powstała nowa, ze sceną o powierzchni 170 m. kw. Dzięki temu można organizować tu także większe imprezy, takie jak przeglądy artystyczne czy nawet festiwale. Obecnie park ma charakter spacerowo - wypoczynkowy i stanowi wprowadzenie do ZOO. Rzadkie gatunki występujące w tym parku to: glediczja trójcierniowa, miłorząb dwuklapowy, platan klonolistny i kasztan jadalny.
Park Ujazdowski
Położony wzdłuż Al. Ujazdowskich, na odcinku pomiędzy ul. Piękną a Trasą Łazienkowską, zajmuje powierzchnię 5 hektarów. Jeszcze przed 100 laty był zwykłym placem, na którym urządzano zabawy. Park według projektu Franciszka Szaniora ze stawem, mostkami, wodospadem założono w latach 1893 - 1896. W parku zwracają uwagę dwie rzeźby, gladiatora i Ewy.
Park Fosa i stoki Cytadeli - Park im. Romualda Traugutta
Traktowany jest jako park ogólnomiejski i z tego względu finansowany przez Zarząd Warszawy, pomimo że nie została wydana decyzja komunalizacyjna wobec tego parku. Park założono w 1925 roku na terenie dawnych zabudowań fortecznych, otaczających warszawską Cytadelę, jedyną w swoim rodzaju twierdzę, wzniesioną nie dla obrony miasta, lecz do panowania nad nim. Jej budowę rozpoczęto po upadku powstania listopadowego na rozkaz cara Mikołaja I. Malowniczo położony park zajmuje powierzchnię 17 hektarów.
Pole Mokotowskie
Jeszcze w początkach ubiegłego stulecia było to miejsce polowań na dzikie ptactwo, zamieszkujące podmiejskie łąki i pola. Od tego czasu plany zagospodarowania tego rejonu były niezwykle różnorodne. Rozważana była możliwość urządzenia toru wyścigów konnych czy lotniska sportowego. Planowaną przez prezydenta Stefana Starzyńskiego realizację dzielnicy reprezentacyjnej przerwał wybuch II wojny światowej. W latach 90. pomocą w urządzeniu Pola Mokotowskiego miały służyć propozycje studentów w ramach Międzynarodowych Studenckich Warsztatów Projektowych. Według ostatnich planów strategicznych Pole Mokotowskie ma stać się parkiem planowanej wokół niego dzielnicy studenckiej.
Własnością miasta stołecznego Warszawy jest część śródmiejska parku, o powierzchni 18,09 hektara. Zarząd Oczyszczania Miasta przeprowadza prace pielęgnacyjne i porządkowe w całym parku, który zajmuje teren 65 hektarów. Oprócz obowiązkowych koszeń, prac porządkowych, malowania ławek itp., w tym roku po raz pierwszy w miejscach zacienionych nasadzono runo parkowe. Pole Mokotowskie od lat jest ulubionym przez studentów miejscem spędzania wolnego czasu. Co roku organizowane są na nim obchody Dnia Ziemi i różne wystawy, jest też możliwość urządzania pikników. (
więcej)
Centralny Park Kultury im. Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza
Jest najmłodszym z ogólnomiejskich parków. Założony po wojnie, rozciąga się na powierzchni ponad 53 hektary. Jest to park wypoczynkowy o współczesnym zgeometryzowanym układzie. Na osi głównego założenia parkowego, przy wybrzeżu Wisły, znajduje się pomnik poświęcony saperom. Wschodni fragment parku sąsiaduje z gmachem Sejmu RP.
%5B1%5D.JPG)
